Wanneer de mens dat werkelijk begrijpt, zal hij zien dat hij tijdens zijn leven eigenlijk al op weg terug is naar zijn afkomst. De beweging gaat namelijk steeds door. Zowel geboorte als dood en alles wat daartussen is, is steeds op weg naar elkaar. Wanneer de mens in zijn leven vanuit diepe schokervaringen iets terug moet geven laat hij/zij dat dan vertalen op basis van het proces zoals u Mij dat vraagt. Dus niet op basis van projectieprocessen naar de buitenwereld. Laat de mens dit naar zichzelf toe richten opdat hij kan zien dat datgene wat hij in materie aan het loslaten is of aan het loslaten van mensen in zijn omgeving, behoort bij het loslatingsproces als voorbereiding op dat wat uiteindelijk voor eenieder onontkoombaar is. Dit kan zijn werkelijke voorbereiding en oefening zijn om zichzelf daarin een bepaalde rust te creëren. Wanneer rust gecreëerd wordt en wanneer de mens overgave krijgt aan het idee in zichzelf dat zijn plaats in de wereld een tijdelijke plaats is dan zal deze mens ook de dood niet meer als afschrikwekkend beschouwen. De mens zal dan de dood, als hij dit innerlijk doet tijdens zijn leven zonder daar zwaarte over te voelen – want dit is van het grootste belang – maar als zijnde een acceptatie van een kosmische wetmatigheid, dan zal hij/zij de dood als een geboorte kunnen ervaren. Wanneer de mens werkelijk kan zien dat op het moment waarop de mens in de stof geboren wordt hij al bezig is om te sterven dan zal het sterven op zich een heel andere invloed krijgen op zijn bewustzijn.
Het is van het grootste belang dat vooral ook het taboe op de dood een andere plaats in uw wereld krijgt, want het taboe op de dood voedt nog veel te veel mensen in deze tijd op een verkeerde manier. Wanneer het taboe op de dood wordt omgezet in het geboren worden, wanneer het focuspunt van de bewuste mens zal gaan liggen op het geboren worden steeds opnieuw, zal het taboe uiteindelijk inkrimpen en verdwijnen in zichzelf. De mens zal dan zijn doodsangst overstijgen want dan zal de mens weten welke zijn plaats is.
Vraag: Ik krijg bij de zin ‘Zowel geboorte als dood en alles wat daartussen is, is steeds op weg naar elkaar’ ineens het beeld van een enorme versnelling tussen beide momenten; zij vallen nu ongelooflijk gecomprimeerd samen in één punt, in één moment. Ik heb geen woorden om deze ervaring te beschrijven, maar het geeft me het gevoel dat geboren worden hier en geboren worden daar één groot continu moment is. Ik voel dat ik hier iets wezenlijks mag meemaken. Vertel hier eens iets over.
Dat heeft u goed gevoeld. Wat u als mens ervaart als tussenliggend moment tussen geboorte en overgang is in uw beleving een heel lange tijd. Maar ik heb u als eens eerder uitgelegd dat tijd iets is wat de mens nodig heeft om zich mee te kunnen identificeren. Het is een lineaire reactie op het leven. En juist lineair kijken maakt dat tijd van leven voor de mens – en vooral de mens die niet zijn geluk kan vinden in dit leven – een langdurige geschiedenis is. Maar het geboren worden in de stof en het geboren worden in de kosmos is eigenlijk het moment van nú: ieder moment van het besef van het opnieuw opengaan in het zelf, het moment van het bewustzijn in het zelf wat stukje voor stukje wakker geschud wordt uit zijn eeuwenlange slaapbehoefte vormt de aanhaking, de aanschakeling op die kosmische beweging. Die kosmische beweging werkt als een esculaap steeds opnieuw door in het middelpunt van de essentie van de mens.
Wanneer de essentie van de mens het middelpunt van de geboorte in de stof en de geboorte in de kosmos werkelijk kan ervaren ziet de mens dat er geen verleden was, dat er geen toekomst is, maar dat er een enorm wezenlijk essentieel nú is. Juist in dit nú beweegt die mens vanuit de stof naar de kosmos en via de kosmos naar de stof in een enorm diepe beweging.
Daar waar de mens dat echter niet kan laten aanhaken in zijn essentie zal dit afketsen op zijn ‘buitenranden’ en zal het vertaald worden op een buitenkantmanier. Het zal dan een projectie naar buiten worden waarin het als het ware is als een kogel die afketst op een heel harde muur. Maar daar waar de mens a.h.w. de poort in zichzelf opent en zich in de poort werkelijk uitstrekt en weet dat híj in het midden staat, zal het moment van nu werkelijk de geboorte zijn in de stof en in de kosmos, met in de mens de essentie van het centraal staan in het nu.
En steeds opnieuw zal de mens moeten beseffen dat de opgedane ervaringen werkelijk van belang zijn in dit leven, want de opgedane ervaringen zullen steeds helderder maken de enorme verbindingsdraad die ik u net heb geschetst, want de ervaringen ontsluiten de poort tot het nú.
